Chen x you : Fifty shades of Kim Jongdae #42 Buy my body
“เธอกับน้องทำให้ฉันหมดเงินไปเยอะนะฮันซอนมุล”
“ .. ”
“ช่วยทำให้ตัวมันสมกับราคาที่ฉันจ่ายไปหน่อยไม่ได้รีไง”
คำพูดของเขาเหมือนแรงหนักๆที่ตบลงบนหน้า
ในตอนแรกมันเจ็บปวดแสนทรมานแล้วค่อยๆรู้สึกชา คนตัวเล็กนิ่งค้างอย่างคิดอะไรไม่ออก
เธอเอาแต่มองหน้าเขาและความเย็นชาที่คิมจงแดมีก็ทำให้เธอก้มหน้าเพื่อหลบแววตาไร้ความรู้สึกนั่น
พอเธอก้มหน้าลงไปแววตาของเขาก็วูบไหวเล็กน้อย
คำที่ตัวเองพูดไปก่อนหน้ามันกลับเข้ามาในหัว
ใจเขาสั่นอย่างรู้สึกผิดแต่เพียงชั่วขณะความขุ่นเคืองที่มีก็กลับมาทำให้เขาเยือกเย็นอีกครั้ง
มือหนาเลื่อนจับปลายคางมนแล้วเชยหน้าเธอขึ้น
แววตาลุ่มลึกจดจ้องเข้าไปในแววตาใสที่เต็มไปด้วยความหม่นหมอง
ใจดวงน้อยเต้นระรัวเมื่อคิดว่าเขาต้องการอะไร เธอพยายามหายใจให้สม่ำเสมอ
และค่อยๆเลื่อนแขนโอบรอบคอเขาไว้ก่อนโน้มเขาลงมาประกบริมฝีปาก
เมื่อเธอเริ่มจงแดก็ตอบสนองทันที
แขนแกร่งรั้งเอวบางเข้าหาพร้อมกับบดขยี้กลีบปากอิ่มอย่างเอาแต่ใจ
แม้เธอจะเป็นคนเริ่มแต่เขากลับเป็นฝ่ายคุมเกมในวินาทีต่อจากนั้น ขณะที่ปากยังคลอเคลีย
เขาก็ปลดตะขอบราออกให้เธอเหลือแค่แพนตี้ตัวน้อยปิดส่วนล่าง ตามด้วยเสื้อสูทตัวนอกของตัวเอง
โยนมันทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใส่ใจ
จูบที่เร่าร้อนดำเนินอยู่หลายวินาทีจนเสียงเล็กร้องท้วงในลำคอและสองกำปั้นทุบอกเขาถึงยอมผละออก
“อึก ..” ร่างเล็กหายใจโกยอากาศอย่างต้องการ
ขณะที่เขาเองก็หอบเบาๆ
แววตาอัดแน่นด้วยอารมณ์จ้องมองใบหน้าขึ้นสีที่เริ่มชื้นเหงื่อของเธอ
เขาจ้องจนเธอรู้ตัวแล้วช้อนตาขึ้นมอง เมื่อเลนส์ตาปะทะเข้ากับแววตารุ่มร้อนนั้น
ลำคอก็แห้งผาก กลืนน้ำลายลงไปอึกใหญ่
ยิ่งปลายนิ้วเขาเลื่อนไล้ลากจากต้นขาขึ้นมาก็ยิ่งสั่นสะท้าน “อ๊ะ!” ร่างน้อยถูกจับให้หันหน้าเข้าหาผนัง เขาจับข้อมือเล็กรวบขึ้นเหนือศีรษะแล้วตรึงมันไว้ด้วยมือข้างเดียว
พลางอีกข้างดึงปมเน็คไทที่คอออก
“ถ้าฉันไม่ได้สั่งให้ทำอะไร ก็ห้ามทำ เข้าใจมั้ย” เสียงแหบพร่าเอ่ยสั่งใกล้หู
ตาคมจ้องมองภาพของเด็กสาวผ่านเงาลางๆที่สะท้อนผ่านกระจกใส เมื่อร่างเล็กพยักหน้ารับ
เขาก็ปล่อยมือออกจากข้อมือของเธอ
แม้เขาจะปล่อยมือออกไปแล้วแต่เด็กสาวก็ยังนิ่งค้างอยู่ท่าเดิมตามที่เขาสั่งอย่างว่าง่าย
ก่อนใจจะเต้นระรัวขึ้นอีกเมื่อจู่ๆการมองเห็นก็ถูกบดบัง เน็คไทราคาแพงถูกใช้ปิดกั้นการมองเห็น
เขาผูกมันไว้แน่นจนมั่นใจว่าจะไม่หลุดออกได้ง่ายนัก
ก่อนจะจับแขนเล็กให้ลงมาอยู่ข้างลำตัว มือหนาเลื่อนไล้ไปตามลาดไหล่บางลงมา
สัมผัสไปตามร่างสั่นเทาพร้อมกับไล้สายตามองไปทุกอณูผิวอย่างหลงใหล
ก่อนจะหยุดลงที่ขอบแพนตี้ตัวน้อยแล้วเกี่ยวมันให้ร่นลงไปกองที่ข้อเท้า
ลำแขนแกร่งโอบรั้งกายบอบบางให้เข้ามาแนบ
เมื่อแผ่นหลังแนบชิดก็สัมผัสเข้ากับผิวกายเปล่าของเขาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามกำยำที่ไม่รู้ว่าเขาถอดเสื้อเชิ้ตออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่มันคงไม่สำคัญเท่ากับที่ตอนนี้เธอไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าเขาจะทำอะไรต่อไป
ใจดวงน้อยเต้นตึกตักระรัวเร็วเหมือนมันจะหลุดออก เพียงสัมผัสแผ่วเบาจากริมฝีปากที่จูบลงบนหัวไหล่ก็ทำให้เธอสะดุ้ง
“เดิน” เสียงทุ้มออกคำสั่งหลังเขาจับให้เธอขยับตัวหันหน้าไปอีกทางหนึ่ง
สองมือใหญ่จับต้นแขนเล็กไว้พลางออกแรงผลักให้เธอเดินไปข้างหน้า ทางที่มองไม่เห็นทำให้เธอก้าวสั้นๆอย่างกล้าๆกลัวๆก่อนจะสะดุดเข้ากับของแข็งที่ขวางเธอไว้ให้เดินต่อไม่ได้
พึ่บ
เสียงบางอย่างดังขึ้นและมีลมเย็นแผ่วพัดปะทะร่าง
เธอเดาได้ว่ามันมาจากการที่เขาคว้าผ้านวมผืนหนาเปิดออก และไม่กี่วินาทีต่อมา
ร่างน้อยก็ถูกผลักลงไปบนนั้น กายบางเด้งขึ้นเบาๆเมื่อสัมผัสกับฟูกนอน
ถูกจับให้นอนหงายแล้วถูกลากไปอยู่กลางเตียง
“ฉันไม่ได้สั่ง” น้ำเสียงทรงอำนาจทำให้มือเล็กที่กำลังจะดึงผ้าปิดตาออกหยุดชะงัก
มือสั่นๆเลื่อนลงวางที่ข้างตัวอย่างจำใจ
คนตัวเล็กได้แต่นอนตัวเกร็งอยู่กับที่โดยไม่รู้เลยว่าเขากำลังยืนเข่าอยู่ที่ปลายเท้าและจดจ้องเธอราวกับต้องการจะกลืนกินทั้งตัว
เขากัดฟันจนเห็นสันกรามเด่นชัด ลมหายใจหนักๆถูกพรูออกอย่างข่มอารมณ์
ทุกอย่างรอบกายมีเพียงความเงียบ ทำให้แม้แต่เสียงที่ตัวเสียดสีกับที่นอนก็ได้ยินชัดเจน
กิ๊ง!
เสียงโลหะกระทบพื้นแข็งกระตุกใจให้หล่นวูบ
มือเรียวกำผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น เธอไม่กล้าแม้แต่จะขยับร่างเพียงน้อยนิด
หลังเสียงนั้นเพียงไม่นาน ขาเรียวก็ถูกมือหนาจับขึ้นให้มันตั้งชันกับเตียงเป็น
เธอดิ้นขัดขืนแต่ก็ทำได้เพียงครู่เดียวเท่านั้นก็ถูกเขาบีบข้อเท้าแน่นเป็นการย้ำเตือนถึงคำสั่งก่อนหน้า
“อึก ..” ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่ต้องกลืนน้ำลายลงคอไป
พอในหัวจินตนาการถึงสภาพตัวเองตอนนี้ในใจเต็มก็ไปด้วยความอับอาย
ยิ่งสำนึกได้ว่าตัวเองมีค่ากับเขาก็แค่ตอนอยู่บนเตียงแบบนี้ หัวใจที่บอบช้ำก็ยิ่งเจ็บราวกับไม่เหลือที่ว่างจะให้กรีดแผลลงไปได้อีก
“ทะ .. ทำอะไรคะ?!” เสียงเล็กถามอย่างตื่นตระหนกเมื่อรู้สึกว่าข้อมือของตัวเองถูกดึงไปติดกับข้อเท้า
มันเริ่มถูกมัดให้ทั้งสองติดกัน กายเล็กดิ้นปฏิเสธตามสัญชาตญาณ
แต่แรงน้อยนิดนั้นก็สู้อะไรไม่ได้และสุดท้าย ข้อมือเธอทั้งสองข้างก็ถูกมัดติดกับข้อเท้าแต่ละข้างเอาไว้
“ปะ .. ปล่อยนะ!”
“ฉันเป็นคนสั่ง
เธอไม่มีสิทธิ์” มือหนาบีบสองข้างแก้มให้เธอเชิดหน้าขึ้น
แล้วโน้มลงซุกไซ้ซอกคอขาวเนียน กลิ่นกายจากกายเด็กสาวแรกรุ่นไม่ว่าสูดดมไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้งมันก็ยังหอมหวานจนปลุกเร้าอารมณ์เขาให้พลุ่งพล่านได้เสมอ
“อ๊ะ! อื้อออ” ลิ้นร้อนชิ้นลากจากเนินอกจนถึงปลายยอด
เขาดูดดึงจนมันแข็งเป็นไตไปพร้อมกับบีบขยำอกอวบอย่างมันมือ เสียงลมหายใจฟึดฟัดดังคลอไปกับเสียงที่เขาใช้ปากเล่นเร้ากับเม็ดบัวทั้งสองข้าง
ขณะที่มือเลื่อนลงสัมผัสกลีบดอกไม้สีหวาน
ใช้นิ้วกลางแหวกกลางร่องให้เปิดออกแล้วกดลงที่จุดกระสั่น “อื้อ! ฮ๊ะ! .. ยะ .. อย่า!”
กายบางดีดดิ้นอย่างต้องการผลักไสสัมผัสจากเขา
ถึงมันจะไม่ใช่ครั้งแรก แต่เธอก็ไม่อยากถูกเขาครอบครองในสถานการณ์แบบนี้
“ไม่เอา! อึก .. คุณจงแด! อ๊า!”
กายเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆร่างทั้งร่างก็เสียววาบขึ้นมาจนเธอต้องแอ่นกายขึ้น
สัมผัสนุ่มอุ่นร้อนกำลังเคลื่อนไหวอยู่ตรงร่องอ่อนไหวของเธอ
และเมื่อกี้เขาดูดแรงๆที่จุดกระสั่น ปลายเท้าจิกเกร็งไปหมด
บิดร่างไปมาอย่างต้องการให้ตัวเองหลุดออกจากพันธนาการ
แม้จะพยายามเบียดขาให้ชิดกัน
แต่เพราะเหยียดมันไม่ได้ สุดท้ายมันก็เปิดการเปิดทางให้เขาได้ทำตามใจอยู่ดี
จงแดจับขาเล็กยกขึ้นให้สะโพกมนลอยเหลือฟูกนอน เขายังลงลิ้นระรัวที่จุดเสียวซ้ำๆ
ทุกอย่างที่เขาทำอย่างช่ำชองมันทำให้ร่างทั้งร่างอ่อนระทวย สติเริ่มพร่าเลือนและคล้อยไปกับสัมผัสเขาเกือบหมดทั้งตัว
แม้ใจมันจะต่อต้านแต่ร่างกายกลับฟังแม้แต่นิด
“อ๊ะ! อึก ..” เขาหยุดทำในตอนที่เธอใกล้จะถึงอีกไม่กี่อึดใจราวกับจงใจกลั่นแกล้ง
จงแดปล่อยขาเรียวลงให้มันพาดลงบนหน้าขา เขามองดูร่างน้อยนอนหอบหายใจ ร่างสั่นๆของเธอกับผิวที่เห่อขึ้นสีฝาด
กับส่วนอ่อนไหวที่แดงระเรื่อ มันช่างเป็นภาพที่งดงามที่สุดในความเห็นของเขา “อื้อออ!”
ร่างเล็กถูกเขาดึงให้ขึ้นมานั่งทั้งยังไม่ยอมแก้ผ้าที่มัดข้อมือออก
ข้อเท้าที่เลื่อนไปด้านหลังดึงให้อกเธอแอ่นขึ้น เขาบีบเคล้นมันเล่นและไล้ปลายจมูกบนแก้มใสไปพลาง
กอดจะหอมแก้มเธอหนักๆแล้วลุกขึ้นยืน เขาปลดกางเกงลงไปพร้อมกับอันเดอร์แวร์สีเข้ม
ใช้เท้าเขี่ยมันลงจากเตียง
ก่อนจะสอดมือเข้ากลุ่มผมหนาจับให้หน้าเล็กเงยขึ้นได้องศา
“อ้าปาก” มือที่ว่างจับแก่นกายที่กำลังตื่นตัวจ่อที่ปากเล็กเขาไล้ส่วนปลายไปตามปากกระจับแล้วมันก็เปิดออกตามคำสั่ง
เขาไม่รีรอที่จะสอดมันเข้าไปจนสุดความยาวที่เธอรับได้
ก่อนออกแรงบังคับศีรษะเล็กให้โยกตามจังหวะที่ต้องการ “อ๊าห์ ..”
“อื้อออ
.. อึก ..” เสียงครางทุ้มต่ำอย่างพอใจดังอยู่ในโสตประสาท
แก่นกายใหญ่คับแน่นเต็มปากขยับเข้าออกอยู่อย่างนั้นแทบไม่เปิดช่องให้หายใจ
และบางทีมันก็เข้าลึกถึงคอ รู้สึกได้ว่ามุมปากกำลังเปรอะแฉะไปด้วยน้ำลาย “อื้อออ .. อ๊ะ”
“ซี๊ดดด
.. อ๊าห์ ..” หลายนาทีกว่าเขาจะพอใจ
จงแดดันศีรษะเล็กออกและในตอนก่อนที่ท่อนเอ็นเขาจะพ้นจากโพรงปากเล็ก เธอก็ดูดมันเบาๆ
ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือแค่เผลอตัวแต่มันก็เขาร้องซี๊ดเชิดหน้าขึ้นครางอย่างพอใจ
ก่อนจะก้มลงมามองเด็กน้อยของเขาที่ยังนั่งเป็นเหมือนตุ๊กตาที่เขาจะทำอะไรก็ได้ มุมปากกระตุกยิ้มร้ายที่ถ้าเธอได้เห็นมันคงทำให้ขนลุกชันไปทั่วร่าง
ฟุ่บ
ร่างน้อยถูกดันให้นอนราบลง
ขาเรียวถูกจับให้พาดไว้บนหน้าขาของเขา ร่างสูงโน้มลงครอบครองริมฝีปากเธออีกครั้ง
ดูดดึงมันเล่นจนเนื้อนิ่มบวมเจ่อ พลางสองมือไม่อยู่สุขไล้บีบเคล้นไปทั่ว
ลมหายใจหนักๆพรูครั้งแล้วครั้งเล่าประสานกับลมหายใจของคนตัวเล็ก
กายบางหอบเบาๆและชื้นด้วยเหงื่อ ผิวกายเบียดแนบชิด
สัมผัสได้ถึงทุกอณูเนื้อของกันและกัน
“บอกสิว่าเธอยังคิดจะไปจากฉันอยู่มั้ย?” กดเสียงต่ำถามอย่างเค้นคำตอบ
ใจเขาไม่ได้มีแค่ความร้อนรุ่มจากอารมณ์แค่อย่างเดียว
มันยังเต็มไปด้วยความระแวงที่ต้องเสียของรักและแสนหวงแหน
ยิ่งภาพที่เธอปล่อยให้ชายอื่นแตะต้องกลับมาให้ห้วงมาคิด
ฝ่ามือที่สอดจับข้างแก้มเธออยู่ก็บีบแน่นขึ้นมา
“อ๊ะ! จะ .. เจ็บ!”
“ตอบสิฮันซอนมุล!”
“อึก
.. มะ .. ไม่ .. ไม่ไปแล้วค่ะ”
เสียงที่สั่งมันเย็นเยือกจนทำให้ใจสั่น หน้าเล็กสะบัดไปมาปฏิเสธและเอ่ยบอกด้วยเสียงที่สั่นพอๆกับร่างกาย
“ดี! แล้วจำไว้นะว่าถ้ามีใครคิดจะเอาเธอไปจากฉัน
ชีวิตมันจะไม่มีวันสงบสุข!” สุรเสียงทรงพลัง บอกถึงอำนาจที่เขามีในมืออย่างเหลือล้น
หลังจบประโยค กายหนาก็ยันตัวขึ้นแล้วจับขาเรียวให้อ้ากว้างอีก
ท่อนเอ็นแข็งถูกกระแทกสอดเข้าไปจนมิดในคราวเดียว
มันจุกจนร้องไม่ออกและไม่ปล่อยให้เธอได้หายใจ สะโพกสอบก็ขยับระรัวอย่างบ้าคลั่ง
“อึก! .. อื้อออ .. อ๊ะๆๆๆ!
อ๊าๆ! .. อ๊างงง!” เอวคอดถูกเขาจับเป็นที่ยึดไม่ให้เธอไถลจากเขาไปไหนได้
แขนขาที่ขยับไปไหนไม่ได้มันยิ่งเร้าให้อึดอัด แรงกระทั้นที่ไร้ความปราณีมันทั้งเสียวทั้งจุกแสสนทรมานเหมือนร่างจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
เสียงเล็กร้องครางดังระงมไปทั่วห้องกว้าง กายบางบิดเร่าด้วยความกระสั่นแต่ขณะเดียวกันเธอก็ต้องการที่จะให้ตัวเองหลุดออกจากผ้าที่เขามัดไว้
แต่ยิ่งพยายามดึงข้อมือให้ออก
ขาก็ยิ่งอ้ากว้างเหมือนกำลังร้องเรียกเขาไม่มีผิด!
ร่างเล็กสั่นโคลงไปตามแรง หน้าอกอิ่มกระเพื่อมล่อตาจนเขาอดไม่ได้ที่จะบีบมันเล่น
ร่างกายนี้มันกลายเป็นของเล่นที่เขาทำทุกอย่างได้ตามใจโดยที่เธอปัดป้องไม่ได้แม้แต่นิด
เขาลดจังหวะสะโพกที่ระรัวเร็วให้ช้าลง
เป็นกระแทกเน้นหนักและทุกครั้งที่ปลายแก่นกายชนเข้ากับผนังนุ่มด้านในมันก็เสียววาบจนตัวเกร็งไปหมด
เสียงหวานร้องครางอย่างกระเส่า
ความคิดที่มันว้าวุ่นอยู่ก่อนหน้าในตอนนี้ถูกลบเลือนปชั่วขณะ
มีเพียงสัมผัสสยิวจากเขาที่อยู่ในห้วงรับรู้ แอ่นอกขึ้นรับทันทีที่เขาแตะลิ้นลงบนปลายอก
สะโพกที่คอยจะร่นหนีกลับร่อนเข้าหา
“อ๊ะๆๆ! ข่ะ .. คุณ .. คุณจงแด อึก .. ฮ๊ะ! อื้อๆๆ ..
อึ๊! ย๊ะ! อ๊ะๆ!”
มือหนาสอดเข้าใต้ต้นขา กดมันลงให้สะโพกมนยกสูงรับการกระแทกได้สะดวก
เขาเลื่อนสายตาที่จดจ้องหน้าของเธอลงมามองดูกลางกายที่กำลังสอดใส่
เขาจ้องมองมันขยับเข้าออกอยู่อย่างนั้นอย่างตอกย้ำว่ามีแค่เขาเท่านั้นที่ได้ครอบครองร่างกายนี้แต่เพียงผู้เดียว!
ตับ!
ตับ! ตับ!
“อ๊า! อ๊ะ! อื้อ! อึก .. แฮ่ก ..” จงแดกระแทกเน้นหนักสองสามทีก่อนจะหยุดลง
สองร่างหอบหายใจแทบเป็นจังหวะเดียวกัน
เขาค้างกายสอดในช่องทางอุ่นร้อนที่กำลังเต้นตุบๆ มันทำให้เสียวซ่านจนกัดริมฝีปาก
หลายวินาทีถึงถอนมันออกไป
ร่างเล็กถูกดึงขึ้นจากที่นอนแล้วยกตัวลอยขึ้นจากเตียงก่อนจะให้นั่งลงบนหน้าขาเขาที่เอนหลังพิงพนักเตียง
เขามองหน้าที่ยังคงถูกผ้าปิดตา มันชื้นด้วยเหงื่อไม่ต่างกันจากเขา เธอเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อหายใจโกยอากาศ
ฝ่ามือหนเลื่อนประคองสองข้างแก้มเอาไว้แล้วจูบซับไปตามขมับอย่างอ่อนโยน
พลางมือที่ว่างเลื่อนปลดปมผ้าที่มัดข้อมือเธออยู่ออก
ในชั่วขณะนั้นสัมผัสที่เขามอบให้มันแสนอ่อนโยนจนใจดวงเล็กอุ่นวาบขึ่นมา
เพียงเท่านี้มันก็พร้อมจะกลับไปเป็นของเขาอีกทั้งใจ
ต้องใช้เรี่ยวแรงมหาศาลเพื่อห้ามตัวเอง
ทว่า .. แรงที่เหลืออยู่มันมี .. เพียงน้อยนิด
“พะ .. พอแล้วค่ะ ไม่เอาละ..! อ๊ะ!”
สติที่กลับมาเธอจึงยกฝ่ามือเล็กดันอกแกร่งให้ออกห่าง
เธอไม่อยากแนบชิดเขาไปมากกว่านี้ อีกเหตุผลหนึ่งก็เพราะไม่อยากให้ความอ่อนโยนของเขามาสั่นคลอนใจอีก
แล้วท่าทีปฏิเสธของเธอก็ทำให้พายุอารมณ์ที่สงบไปแล้วของเขากลับมาเกรี้ยวกราดอีกครั้ง
จงแดจับสองข้อมือเล็กไปด้านหลังแล้วมัดมันเอาไว้จนแน่น เขาจับดึงข้อมือที่ถูกมัดด้วยมือเดียว
ร่างอ่อนนุ่มถูกบังคับให้แอ่นขึ้นมาแนบชิดกับตัวเขา อีกมือหนึ่งบีบปลายคางรั้งให้หน้าเล็กเงยขึ้นเปิดลำคอขาวผ่อง
เขากดจูบหนักๆจนมันขึ้นรอยจ้ำราวกับต้องการประทับตราบนร่างกายของเธอ
หน้าสวยเหยเกด้วยความเจ็บ พยายามจะเอนกายหนีก็ยิ่งถูกเขารั้งให้แนบชิด
“บอกแล้วไงว่าเธอไม่มีสิทธิ์สั่ง
และเธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้นถ้าฉันยังไม่พอใจ” จงแดกัดฟันกรอด
ริมฝีปากเขาแทบแนบชิดใบหูของเธอ น้ำเสียงที่เอ่ยแสนยะเยือกเย็นยิ่งกว่าอยู่ท่ามกลางพายุหิมะ
“อ๊า!!” สะโพกมนถูกยกขึ้นแล้วกดลงให้ช่องทางคับแคบรับกายใหญ่โตของเขาทีเดียวจนมิด
เขาบังคับให้คนบนร่างขยับโยกตัวไปพร้อมกับตัวเองที่ขยับเป็นจังหวะเดียวกัน
แต่ละจังหวะที่สอดใส่มันหนักหน่วง
ทั้งจุกระคนไปกับความเสียวซ่านที่ทำให้สองปลายเท้าจิกเกร็งจนผิวซีดไปหมด
แววตาดุดันจ้องเขม็งอยู่กับใบหน้าของเด็กสาวแทบไม่กะพริบตา
“อ๊ะ อ๊ะ .. อึก .. อ๊ะ! อ๊า .. คุณ .. คุณจงแด .. อื้อออ ..” เสียงหวานครางกระเส่าแม้เธออยากจะกักเก็บมันไว้แค่ไหน
แต่ความรู้สึกของร่างกายจากแรงกระทำของเขามันมีมากเกินกว่าจะต้านทาน
ปมของเส้นเน็คไทที่ถูกมัดปิดตาคู่สวยอยู่เริ่มคลายออก
จังหวะที่ขยับโยกไปเรื่อยๆทำให้ผ้าหลุดลงมา และแม้จะไม่มีสิ่งใดกั้นการมองเห็น
เปลือกตาบางก็ยังคงปิดสนิท ขนตาแพหนาชื้นไปด้วยน้ำตาที่ไม่รู้ว่ามันร้องออกมาตอนไหน
ภาพตรงหนาสั่นคลอนหัวใจของชายหนุ่มในสั่นหวิว
ร่างกายเขาหยุดชะงักและเลนส์ตาก็สะท้อนเพียงใบหน้าของเธอ
กลางอกมันรู้สึกจุกแน่นขึ้นมาอย่างฉับพลัน ใจเขาเต้นระรัวจนร่างหอบเบาๆ
ค่อยๆเลื่อนมือใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยเช็ดแผ่วเบา
สัมผัสนุ่มนวลเร้าให้เธอค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ แต่ก่อนจะได้เห็นแววตาของเขา
คนตัวสูงก็เข้ามากดจมูกลงที่เนื้อแก้มของเธอก่อน
เขาโอบกอดเธอราวกำลังปลอบขวัญและเลื่อนใบหน้ามาครองริมฝีปาก
“อื้อออ ..” รสจูบแม้จะยังแฝงความเร่าร้อนหากทว่ามันทะนุถนอมเสียยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
พันธนาการที่ข้อมือถูกเขาปลดออกแล้วจับให้แขนเรียวยกแขนโอบเขาไว้
ก่อนจะดันร่างเธอให้นอนราบลงบนกองผ้านวมขณะที่ยังไม่ยอมละริมฝีปากออก
เขาตักตวงมันอยู่เนิ่นนาน
ทั้งหนักหน่วงและนุ่มนวลปะปนกัน
ค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาเมื่ออากาศเริ่มขาดห้วงไป
แววตาลุ่มลึกจดจ้องเข้านัยน์ตาใสสั่นระริก หลายวินาทีก่อนจะเอ่ย “ห้ามไปจากฉันนะฮันซอนมุล”
น้ำเสียงของเขามันฟังดูเหมือนการอ้อนวอน
แต่คำพูดมันคือการออกคำสั่ง
สองสิ่งที่สวนทางกันทำให้เธอสับสนและไม่อาจตอบสิ่งใดออกไปได้ เธอนิ่งอยู่นานจนแววตาเขาแข็งกร้าวขึ้นเพราะคิดไปว่าเธออยากจะต่อต้าน
เขากัดสันกรามแน่นพลางเลื่อนมือสอดเข้าด้านใต้ จับไหล่เล็กสองข้างตรึงไว้แล้วขยับสะโพกสอบกระแทกด้วยแรงหนักๆจนหน้าเธอเหยเก
ขณะที่ตาคมดุดันเอาแต่จ้องหน้าเธอ “อ๊ะ! อ๊า!! อื้อออ!”
“จำไว้นะซอนมุล
ถ้าฉันไม่ไล่ เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น!” เขาออกคำสั่งอย่างดุดันก่อนจะหยัดกายขึ้นนั่งจับขาเธอกดให้มันอ้าออกกว้าง
สะโพกสอบเร่งจังหวะระรัวเร็วและหนักหน่วง กายใหญ่โตแหวกกลีบอ่อนไหวตักตวงความซ่านจากช่องทางรักคับแคบอย่างเอาแต่ใจจนคนใต้ร่างร้องครางไม่เป็นภาษา
สองมือเล็กจกลงบนผ้าปูที่นอนขยำจนมันยับยู่ยี่แทบจะขาดคามือ ร่างกายเริ่มเกร็งขึ้นเรื่อยๆเมื่อเริ่มถูกเขาผลักให้ขึ้นที่สูง
“อ๊ะๆๆๆ! อื้อๆๆ .. อึก ..
อ๊ะ! ฮ๊ะ! อึก ..”
กายหนาโน้มลงมาเบียดกายบอบบางเอาไว้และกอดรัดเธอแน่น
ขณะที่เร่งจังหวะถี่เมื่อเขาเองก็ใกล้จะถึงฝั่ง เลนส์ตาสีเข้มเต็มไปด้วยความเร่าร้อนและดุดัน
สะท้อนแต่เพียงภาพใบหน้าของเธอ ขณะที่ร่างกายกำลังจะถึงจุดสูงสุด
“อ๊ะ! อ๊างง!!”/”อึก!” สองร่างกระตุกเกร็งในวินาทีเดียวกัน ความรู้สึกซ่านแผ่ไปทั่วร่าง
เขาเกร็งค้างฉีดน้ำคาวข้นเข้าไปในตัวเธอจนหมดสิ้นขณะที่ไม่ละสายตาไปไหนแม้สักเสี้ยววินาที
แม้แต่ตอนที่ถึงปลายทาง
สันกรามคมนูนชัดเขากัดเกร็งไปทั้งร่างก่อนจะค่อยๆผ่อนลงพร้อมกับลมหายใจที่ถูกพรูออก
เปลือกตาบางที่หลับแน่นค่อยๆเปิดขึ้นมาและสิ่งแรกที่เธอเห็นคือแววตาของเขาที่จดจ้องเธออยู่ตลอด
แววตาที่เธอไม่เคยเดาได้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่
“คุณจงแด ..”
“เธอเป็นของฉัน”
“ .. ”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น